Antosia, jej babka i jej matka — wszystkie odznaczały się pięknością. Z powodu wdzięków przyroda skazywała niejako te kobiety na heteryzm. W społeczeństwach, stojących energicznie przy związkach rodzinnych, wdzięki niewiasty nie zdają się być pożądane; atakują one bowiem niejako zdrowie psychologicznej matki pokoleń. Hałastrowiczówną była pięknością, ściągającą do siebie tłumy — pięknością, która wyrażała sobą grzech kazirodztwa książęcego. Przybrany ojciec Antosi przyjął na siebie grzech ów, zamaskował niejako fakta i postanowił w dalszym ciągu prowadzić dzieło mieszania się narodów. Człowiek ten miał za swoje z powodu takiego uszlachcenia domu. Albowiem żona nie tylko że go moralnie za nos wodziła, lecz nieraz staczała z nim czysto fizyczne wałki, a zawsze odnosiła stanowcze zwycięstwa.